fbpx
Search
Close this search box.

Kanye Gate: Wat elke artiest, manager en ieder label van de contracten van Kanye West moet weten

Tussen gek en geniaal; Kanye (West) gooide de knuppel in het hoenderhok, door zijn contracten met Universal over de masters van zijn muziek op Twitter te zetten. Was dit een bold move van de Amerikaanse rapper of gebeurde het in een vlaag van verstandsverbijstering? Hoe dan ook; de contracten zijn nu openbaar en we kunnen daar belangrijke lessen uit leren. In dit artikel zet ik uiteen wat je als artiest, manager en label van Kanye-gate kan leren. Aan de hand van de data van de belangrijkste contracten loods ik je er doorheen.

TL;DR

Kanye heeft een aantal contracten gesloten met een platenlabel. Hij kreeg daarbij enorme voorschotten op zijn royalty’s, welke deels vrij te besteden waren en deels bestemd waren voor het maken van opnames. Hij heeft in de loop der jaren flink aan de onderhandelingstafel gezeten en daarmee mooie resultaten geboekt: hogere royaltypercentages, andere dealstructuren, meer creatieve vrijheid, de mogelijkheid om masters eerder terug te krijgen en hogere voorschotten.

Daar staat tegenover dat hij – zolang die voorschotten niet zijn ingelopen – zijn masters niet terugkrijgt, telkens nieuwe albums moet uitbrengen en dus aan het label blijft vastzitten. Het label wil immers haar investering terugverdienen. Kanye is unrecouped, zoals dat heet. Hij is boos omdat hij zijn masters terug wil, (nu zegt) dat hij de contracten niet begrijpt en hij vindt dat hij een (moderne) slaaf is van het label. Dat wil hij niet zijn en dus stelt hij dat hij geen nieuwe muziek uitbrengt, totdat hij van zijn contracten af is.

De contracten laten zien wat er door de jaren heen is gebeurd en wat de twee kanten van de meer-geld-als-voorschot-medaille zijn: hoe hoger het voorschot en hoe meer je uitgeeft, hoe meer je moet terugverdienen en hoe langer je vastzit. Daarnaast geeft het een mooie inkijk in de keuken van de Champions League van de muziekindustrie, met name in Amerika. Of zijn eisen reëel zijn, dat weet ik niet. Zijn boosheid is dat in ieder geval wel. Zijn hoogdravendheid ook, aangezien hij een van zijn Twitter-posts afsluit met: “I’m the new Moses“. Kanye West; tussen gek en geniaal.

13 augustus 2002

Goed, je hebt besloten om dieper in de contracten van mr. Yeezy te duiken. Good choice. Laten we eenvoudig beginnen. Er was eens een rapper die in het jaar 2002, in een land hier ver, ver vandaan, een contract tekende met Roc-A-Fella Records van Jay-Z. Zijn naam was (toen nog gewoon) Kanye West. Van dit contract weten we niet zoveel, omdat partijen daarna (in 2005) een overeenkomst sloten die de eerste (van 2002) verving.

13 april 2005

In 2005 verlengen Roc-A-Fella Records (ik noem dat hierna even voor het gemak “RAF”) en Kanye aldus hun samenwerking. Dit is het eerste contract dat online staat. Zonder al te gekke opmaak is het contract 36 pagina’s schoon aan de haak. Je begrijpt dat ik dat niet volledig kan gaan uitschrijven, maar ik zal hieronder een selectie van 11 punten weergeven die mij zijn opgevallen in dit contract.

1. Opties

Laten we beginnen bij het aantal opties… Hoeveel opties tot verlenging van de overeenkomst heeft Kanye aan RAF gegeven? ZES?! Dat is nogal wat. Ok, partijen zitten er dus voor de long run in. Een optie houdt kort gezegd in dat het label het contract mag verlengen als aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Het label beslist daarmee dan vaak eenzijdig om je contract wordt verlengd, ook als je daar als artiest niet zo’n zin in hebt. Kanye moest daarnaast aan opleververplichtingen voldoen en het contract zou pas zo’n 9 – 12 maanden na de laatste oplevering van een album eindigen. Nadat Kanye zijn tweede album had gedropt, mocht RAF dus nog vijf keer verlengen. Pittig…

2. Formaliteiten

Weet je wat helemaal mooi is? Dat Kanye een briefje moest sturen aan RAF om ze te herinneren aan het feit dat ze het contract mogen verlengen. RAF heeft die verantwoordelijkheid dus gewoon op Kanye afgeschoven. Alsof je een vliegtuig moet halen, maar je wekker niet hoeft te zetten, omdat de vliegtuigmaatschappij JOU moet wakker maken, omdat zij anders niet gaan vertrekken. Een soort you snooze, you lose, maar als je dan toch op snooze drukt, dat het de schuld van de wekker is, ofzo.

3. Verplichtingen van Kanye ten opzichte van zijn rechten

Kanye moest verder alles voor zijn eigen recording sessies regelen trouwens. Iets waar hier misschien, gelet op de Garrix-uitspraken, met een schuin dan wel scheef oog naar wordt gekeken. Wil je meer weten over de zaak tussen Martin Garrix versus Spinnin’ Records? Check dan dit artikel.

De lijst opleveringverplichtingen is vervolgens eindeloos en eigenlijk te lang om op te noemen. Wil je eens kijken (ter lering en vermaak) waar ze op dat level aan moeten voldoen, kijk dan hier naar het contract en begin te lezen bij het artikel over procedures. De verplichtingen van Kanye beslaan zo’n 2,5 pagina aan tekst. Hij moet veel en mag weinig, daar komt het kort gezegd op neer. Dit contract gaat al lang niet meer over een artiest die de studio in gaat om toffe muziek te maken. Dit is een zwaar bedrijfscontract waarmee iedere centimeter aan creatieve vrijheid in de RAF-mal wordt gegoten.

4. Work for hire

Verder valt het op dat de tracks én al het artwork daarbij van Kanye vallen onder de zogenaamde “work for hire” constructie. Een Amerikaans bedenksel waarmee partijen net doen of het label / RAF de werkgever van de artiest / Kanye is. Deze nep-werkgever krijgt daarmee automatisch de creatieve rechten van de zogenaamde werknemer. Het interessante is; die verhouding is natuurlijk helemaal niet zo. Sterker nog, van de bescherming die Kanye als werknemer zou genieten, is in het contract bar weinig terug te vinden. Ik probeer die bepaling er dan ook altijd uit te krijgen, maar dat lukt bijna nooit omdat het standaard Amerikaanse antwoord is: wij doen dat hier zo. Of: dit is industry practise. Twee kul-argumenten van de bovenste plank, maar helaas wel de realiteit in de muziekindustrie.

5. Kanye’s voorschotten

En dan komen we zo’n beetje bij de voorschotten. RAF geeft Kanye wel een serieuze zak geld mee om muziek te maken. $ 3.500.000 voor het tweede album. Alle kosten die Kanye daarnaast maakt, zal RAF betalen. Maar daar zit ook een gevaar in: die kosten moet hij ook terugbetalen. Althans, hij moet ze inlopen door alle royalty’s aan RAF af te staan totdat AL het door RAF betaalde geld is terugverdiend. Wil je hierover meer weten, kijk dan eens in het contract naar het artikel over advances.

6. Royalty’s

Los van de voorschotten, zijn natuurlijk de royalty’s interessant. Hoeveel krijgt Kanye? Ingewikkeld, maar tussen de 8 – 19%, afhankelijk van de contractsperiode en prestaties. Dit percentage hangt nauw samen met de dealstructuur. Bij een “gewone” royaltysplit met een volledige labeldeal zie je dit vaker terugkomen. Maar je kan je afvragen of Kanye die deal op een bepaald moment nog wel nodig had. Zeker als de onderstaande bepalingen deel blijven uitmaken van de onderlinge afspraken.

7. Controlled compositions

Wat natuurlijk (voor niet-Amerikanen) opvallend is, is de zogenaamde “controlled composition” clausule. Daar zit bij Kanye ook nog eens een (gebruikelijk) “cap” op, waardoor dat het label maar 75% (behalve voor z’n tweede album) hoeft te betalen, dan wat er daarvoor van overheidswege is vastgesteld. Huh? Ja, mooi geregeld! Ik zal je hieronder kort uitleggen wat die regeling inhoudt:

Een ‘controlled composition’ is een auteursrechtelijke compositie die wordt beheerd door de auteur, die tevens artiest is. Telkens als een een reproductie wordt gemaakt van je werk, moet daarvoor een licentiefee worden betaald. Die licentiefee moet door het label worden betaald en staat los van je normale royaltyvergoeding. Labels zien dit als een kostenpost en die willen ze natuurlijk beperken.

Je komt een controlled composition clause vaak tegen in (Amerikaanse) platencontracten. Het belangrijk om te weten waar deze clausule op toeziet, omdat het namelijk meestal een beperking van je inkomsten is.

8. Statutory rate

Een controlled composition clausule limiteert vaak het bedrag dat het label moet betalen voor de verveelvoudiging van zo’n (door de auteur / artiest) ‘gecontroleerde compositie’. Labels cappen de fee meestal tot 75% van de statutory rate. Dat is van overheidswege vastgestelde vergoeding voor muziekgebruik, die eens in de zoveel tijd wordt aangepast. Daarnaast komt het soms voor dat een label maar voor 10 platen per album betaalt. Alles daarboven; pech. Een andere leuke; zodra platen met korting worden verkocht, dan krijg je maar 50% van de rate.

Het is daarom aan te bevelen om te onderhandelen over een hoger bedrag of in ieder geval de hoogst geldende rate te nemen. Die rate wordt om de zoveel jaar vastgesteld en kan dus stijgen!

Meer weten over Amerikaanse rechten en royalty’s?

Wil je meer weten over mechanicals, controlled compositions and de statutory rate? Check dan hierover mijn posts op Instagram:

9. Kanye’s superbeloftes

Het tweede contract bevat verder enorme lappen tekst over de garanties en vrijwaringen die Kanye moet afgeven. Dit zijn eigenlijk een soort superbeloftes met als straf voor overtreding vaak hel en verdoemenis oftewel het betalen van alle kosten, renten, verliezen en alle narigheid die je verder kan bedenken. Je maakt daarbij een afwijking van de wettelijke regels van schadevergoeding en kosten. Soms is dat gerechtvaardigd, maar weet wel wat je tekent.

10. Wanprestatie

Het contract bevat daarnaast een zeer gedetailleerde regeling voor wat geldt als er sprake is van wanprestatie ofwel een “toerekenbare tekortkoming in de nakoming van verplichtingen” zoals dat in het Juridisch heet. Ze kiezen er hier dus niet voor om het stelsel van de wet te volgen, maar nemen een hele regeling op voor wat je moet doen en binnen welke termijn als je het ergens niet mee eens bent. In het Spinnin’ contract van Martin Garrix stond ook zo’n regeling en dat pakte niet al te best uit voor Martijn. Je kan je afvragen of zo’n uitgebreide regeling handig is, want beide partijen moeten volgens een vooraf vastgelegd stramien handelen. Een werkwijze die ook nog eens afwijkt van de wet.

Contractmanagement

Dan moet je wel telkens heel goed je ogen op de bal hebben en aan een sterk contractmanagement doen. Maar ja, tegen welke winst? Levert het wat op tegenover het werk wat je ervoor moet verrichten? Dit is een vorm van pure risico-analyse vol met use it or lose it-bepalingen. Bij een business als die van Kanye misschien toepasselijk, maar in 99% van de andere (muziek)gevallen waarschijnlijk niet. Je kan dan beter gewoon de wet volgens, scheelt je een volle pagina tekst en levert je dus een helderder contract op.

11. Definities

Daarna krijgen we 5 pagina’s aan definities. Yep, 5. Het heeft persoonlijk mijn voorkeur om die aan het begin van een contract te zetten, bij wijze van inleiding, want dan weet je waar we het in de rest van het contract over hebben. Definities zijn eigenlijk woorden die je met een hoofdletter schrijft, één keer uitlegt en daarna dus niet telkens hoeft uit te schrijven.

Voorbeeldje: Voorschot = een vooruitbetaling aan de artiest van royalty’s of voorgeschoten kosten die wordt verrekend met alle royalty’s die vanaf de eerste exploitatie aan de artiest zouden toekomen. Telkens als je dan Voorschot in een artikel gebruikt, dan weet je dat het daarover gaat. Als je dan schrijft: Als het label de kosten van een videoclip betaalt, dan gelden die kosten als Voorschot. Dan weet je dus dat dus kosten moeten worden ingelopen (“recoupen”) door de artiest voordat hij / zij, zijn / haar royalty’s ontvangt.

Of een voorschot een sigaar uit eigen doos is, lees je hier.

https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_l4zMpi9YRUQdxliVxA1oI_tfGxdwvAxzA

11 januari 2011

Met dit contract tekent Kanye nog voor een “Duet Album” met Shawn Carter ofwel Jay-Z. Het gaat hier om het album Watch the Throne. Dat komt dus als one-album deal bovenop zijn al lopende verplichtingen. Het budget voor het album? $ 2.500.000. Die kosten moeten wel eerst worden ingelopen voordat mr. West centjes krijgt. Hoe noemen we dat? Een Voorschot. Het royaltypercentage is 15% en hij krijgt gelukkig wel 100% over z’n controlled compositions. Opvallend: Kanye tekent hier expliciet voor dat hij het contract en de bepalingen daarvan heeft gelezen, kent en begrijpt en dat hij de mogelijkheid heeft gehad om de inhoud en gevolgen van de overeenkomst te laten uitleggen door een advocaat naar eigen keuze.

4, 7 en 17 mei 2012

Inmiddels heeft Jay-Z zijn label verkocht aan The Island Def Jam Music Group, wat weer een divisie is van Universal Music Group Recordings (voor het gemak verder aangeduid als “Def Jam” en “Universal” of “UMG”).

Bargaining power

Wat je in deze deals terugziet is dat Kanye flink heeft onderhandeld over zijn contracten. Hij krijgt namelijk een 50 – 100% van de winsten uit zijn muziek, na aftrek van een distributiefee. De structuur van de deal verandert daarmee wezenlijk. Een profitsplit of druk- en distributiedeal kent namelijk vaak een geheel andere rechtenverdeling en kostenregeling. Bij een distributiedeal behoudt de artiest de rechten zelf en brengt het label de platen doorgaans alleen uit. Bij een profitsplit kijk je naar de inkomsten en beide partijen voeren vervolgens hun kosten op. Wat er overblijft wordt dan gedeeld. Zo zie je maar weer: voor wat hoort wat en een percentage op zich zegt niet zoveel.

Terugkrijgen van Kanye’s masters

De structuur van de deals houdt voor de laatste vijf albums van Kanye overigens wel in dat hij zijn masters al zelf in eigendom heeft, of dat hij deze binnenkort kan terugkrijgen via een zogenaamde “reversion of rights” en hij er enorm op vooruitgaat als je naar de royalty’s kijkt. Dat maakt zijn rant tegen Universal misschien gedeeltelijk overtrokken. Maar hey, goed geframed.

Budgetten

Verder zie je dat Kanye zesde en zevende album nog eens $ 12.000.000 opnamebudget krijgt, waarvan $ 8.000.000 naar z’n rekening wordt overgemaakt als hij tekent. Wel als Voorschot, hoor, maak je niet druk. Ook zijn royalty’s gaan aardig omhoog; naar 22% en 100% van de mechanicals.

Mechanische reproductierechten

Met betrekking tot de mechanicals is voor ons heel logisch dat je daar 100% over krijgt, maar in de VS en UK en eigenlijk ieder ander contract dat toeziet op exploitatie in de VS en Canada, is dat anders.

Mechanicals zien kort gezegd toe op geld dat je krijg voor iedere keer dat er een mechanische reproductie wordt gemaakt van jouw muziekwerk. Dat kan een fysieke kopie zijn, zoals tape, cd of bijvoorbeeld vinyl, maar ook digitale streams vallen hieronder, omdat er daarbij een hele korte kopie op een server wordt gemaakt en daarmee een muziekwerk naar jouw telefoon of laptop wordt gekopieerd. Stemra incasseert die reproductievergoeding. Bij een stream op Spotify gaat er een deel naar Buma en een deel naar Stemra. Als je dan afspreekt dat je maar 75% van je Stemra inkomsten krijgt, dan zorgt een 100%-deal (zoals de verbetering in Kanye’s contract) ervoor dat je dus 25% meer inkomsten krijgt. Dat is in Kanye’s geval best een smak geld.

Royalty’s op Spotify

Wil je meer weten over inkomsten van streams via Spotify, kijk dan eens naar de handleiding die Jeff Price hierover heeft opgesteld: https://vi.be/files/research/the-definitive-guide-to-spotify-royalties-by-jeff-price-3.pdf.

Pressing and Distribution-constructie

Voor het achtste en negende album weet Kanye West er nog een betere deal uit te trekken: deze albums gaan via de “pressing and distribution” structuur, waarbij hij 100% van de profits krijgt, na aftrek van een distributiefee. Kanye houdt hier dus veel aan over. Die structuur laat zich ergens ook wel verklaren; zijn muziek verkoopt zichzelf inmiddels wel, daar is niet echt een label of A&R-manager vanuit het label meer voor nodig. Oh ja, en hij krijgt $ 3.000.000 als hij tekent. Wederom; als Voorschot.

Inmiddels zijn de rollen dus omgekeerd: waar Kanye eerst 14% aan royalty’s kreeg en het label dus (ongeveer) 86%, is het nu mr. Yeezy die het grootste percentage krijgt en het label nog maar een fractie. Well played, sir!

We zijn inmiddels in mei 2012 aanbeland. Universal betaalt Kanye een voorschot van $ 11.000.000, verandert zijn deals voor het zesde en zevende album van 14% royaltysplits naar 50% profitsplits. Voor het achtste en negende album hanteren partijen de pressing and distribution-structuur, waardoor Kanye 100% van de profits krijgt, na aftrek van die distributiefee. En, als kers op de taart, staat de mogelijkheid opgenomen om alle masters terug te krijgen, maar dan moeten wel alle voorschotten zijn ingelopen.

10 maart 2013

Inmiddels in Kanye ook in de filmwereld actief. Dit contract ziet toe op de kosten van de film en het bijbehorende album “Cruel Summer”. De film was natuurlijk duurder dan gepland en in dit contract worden afspraken gemaakt over die kosten. Dat gaat via een cross-collateration structuur, waarbij kort gezegd de ene kostenpost kan worden gedekt met een budget dat ergens anders op toeziet; in dit geval Kanye’s zesde album.

https://www.youtube.com/watch?v=BBAtAM7vtgc&list=PLdYwhvDpx0FKgL7VoUBqwSchagZa8y0KW

11 augustus 2014

Met deze deal wordt de structuur van het zevende album omgezet naar een profit and distribution deal en je ziet mooi hoe een sliding scale werkt. De fee van de distributeur daalt naar mate er meer streams en verkopen zijn. Zo’n sliding scale is een ideale manier om wat meer balans in de verhoudingen te brengen. Zeker als het label of de distributeur (of welke andere partij dan ook) redelijkerwijs uit haar kosten is en de risico’s van overige investeringen kan dekken, dan kan zo’n structuur op z’n plaats zijn.

Benchmarks

Voor Yeezus kreeg Kanye best een aardig royaltypercentage van 14 – 25%. Niet wereldschokkend, maar als je vergelijkt waar hij vandaan kwam; een hele vooruitgang. Ik kan niet direct zeggen dat ik het een redelijk percentage vind, maar het komt mij niet vreemd voor.

Samenvatting

Heeel kort samengevat moest Kanye dus flink wat albums afleveren en kreeg hij daar ook flink wat geld voor. $ 8.000.000 voor Yeezus, plus $ 4.000.000 budget om opnames te maken en samples enzo te clearen. $ 3.000.000 voor Life of Pablo plus $ 3.000.000 budget voor dat album en ga zo maar door. Wel kosten die hij allemaal moest inlopen, maar toch. Kanye gaf veel geld uit en kwam daardoor flink in de min te staan bij zijn label, dat eigenlijk als een soort bank c.q. investeerder handelde. Door dat te “recoupen” bedrag, kon hij niet weg bij het label. Zijn royaltypercentages waren daarentegen in het begin vrij laag, zodat het recoupen enorm lang zou gaan duren.

De gedachte aan die positie zorgde blijkbaar voor dusdanig benauwde gevoelen bij meneer West, dat hij als een kat in het nauw een hele rare sprong maakte en alle contracten met RAF en UMG op Twitter zette. Is Jesus King of is Cash King?

https://soundcloud.com/kanyewest/sets/jesus-is-king-5

Lessen voor artiesten, managers en labeleigenaren

Ok, en nu? Wat kun je leren uit Kanye Gate?

Artiesten

  1. Teken een contract alleen als je het volledig begrijpt. Doe je dat niet, dan moet je de consequenties daarvan aanvaarden. Daar zit een eigen verantwoordelijkheid in. Ik kan me dan ook niet helemaal vinden in het “slavernij” aspect wat Kanye opwerpt. Hij heeft immers zelf getekend bij het kruisje. Maar goed, dat verhaal wordt anders als er een andere situatie wordt voorgeschoteld of er verborgen kosten, etc. is het contract zitten. Ja, labels moeten transparant(er) zijn over de kosten die van het bruto-resultaat mogen worden afgetrokken voordat er een royaltyverdeling met de artiest plaatsvindt, maar de artiest moet ook zelf vragen wat de afrekengrondslag is, welke kosten er zijn en wat er na een percentageberekening onder de streep overblijft. Een percentage is altijd een deel van “iets” (per cent, per honderdste deel, waarbij het geheel wordt verdeeld in honderd delen), om te weten wat het percentage betekent, moet je dus “iets” definiëren. Vaak resulteert dat in een bruto – kosten = netto-bepaling. De vragen zijn dan dus: 1. Waar kijken we naar om te bepalen wat de bruto-inkomsten zijn? 2. Wie mag wanneer, welke kosten daarvan aftrekken en onder welke voorwaarden? 3. Wat is netto en hoe verdelen we dat? Staar je dus niet blind op 10, 20 of 30% van de inkomsten. 30% van niets is minder dan 10% over alles. Snap je?

  2. Kijk naar je onderhandelingskracht. Als je een unieke sound maakt in een specifieke scene, dan zal een label niet willen dat je naar de grote concurrent gaat. Als je met die onderhandelingskracht je masters direct of in ieder geval eerder terugkrijgt dan voorheen afgesproken, dan heb je daar al een winst te pakken. Daarnaast kun je je deals natuurlijk altijd vergelijken met je concullega’s en met je voorgaande deals. Waar 5% misschien eerst redelijk leek, is dat nu – met 1.000.000 streams en 100.000 extra volgers – misschien anders. Onderhandel dus en verbeter ook op die manier je eigen positie, bijvoorbeeld door de structuur van je deal aan te passen en de gewenste activiteiten van het label (volledige labeldeal, A&R-services, alleen distributie of promotie, administratie, etc.) en bijbehorende royaltypercentages.

  3. Kijk naar de wet en regels. Als de andere partij niets doet met jouw muziek, dan kan dat reden zijn om je overeenkomst te ontbinden en/of op te zeggen. Doe dat echter niet zomaar, maar neem contact op met een gespecialiseerde jurist. Het komt namelijk nogal nauw welk pad je bewandelt en of je de juiste woorden gebruikt. Maar anyway, er zijn situaties waarin je op grond van de wet of regels (van bijvoorbeeld Buma/Stemra) je rechten kan terugkrijgen. In beginsel is het jouw verantwoordelijkheid om in te zien wanneer je iets niet begrijpt. Zoek dan de mensen die je kunnen uitleggen waar het om gaat.

Managers

  1. Wees op de hoogte van de stand van zaken. Het muzieklandschap verandert snel, zeker nu. Je businessplan voor een artiest en contractmanagement moeten up-to-date zijn als je de belangen van je artiest goed wil blijven behartigen. Niet iedere artiest is een Kanye, maar je kan wel inspiratie opdoen uit de manier waarop hij zaken doet, welke percentages dat hij krijgt, wat er mogelijk is over het terugkrijgen van masters, etc. Er wordt wel veel gesproken over dat zijn advocaten deze deal hebben gefixt, maar een groot deel hangt ook om de business deal heen en dat is iets waarbij een manager naar mijn mening een hele grote rol speelt.

  2. Teamwork makes dreamwork. Eigenlijk gelden de tips voor artiesten van hierboven ook voor managers. Als de inkomsten het kunnen dragen, stel dan een team samen waarmee je de best mogelijke uitvoering van je businessplan kan realiseren. Is er weinig budget? Kijk dan naar barter deals of hoe je elkaar met niet-financiële middelen kan helpen. Ok, als dat een beetje dubieus klinkt, it’s on you, ?.

  3. Meten is weten en gissen is missen. De muziekbusiness draait misschien nog veel meer dan vroeger om de cijfers en data. Maak daar gebruik van. Het zijn namelijk niet alleen je argumenten voor meer geld voor de artiest (en daarmee voor jou), maar je kan ook efficiënter omgaan met resources en aandacht. Kijk eens wat een data-analyst voor je kan betekenen, zodat je zelf geen Excelletjes hoeft te gaan zitten draaien. Zo’n data-analyst of financieel adviseur kan er ook voor zorgen dat de budgetten een beetje reëel zijn, maar het is jouw taak om er ook op te letten dat het uitgavepatroon van de artiest in zekere zin binnen de perken blijft. Als Kanye niet zo extreem veel over zijn budgetten was gegaan, dan had het label niet zoveel macht gehad. Veel van de bevrijdende afspraken golden “if recouped” en zolang dat niet het geval was en Kanye dus nog in de min stond bij het label, ligt hij vast aan een ketting.

Platenlabels

  1. Verschuil je niet zomaar achter industry practises. Industry practises of branchegebruiken als hoofdlijn hanteren, kan best redelijk zijn, zolang je dat maar kan verklaren met meer dan: “Het is nou eenmaal zo.” Als je een royalty-, maar ook een opleverings-, claim-, rechten-, garanties- of welk ander beleid dan ook voert, puur vanwege het argument dat iedereen dat doet, dan kan dat later weleens tegen je gaan werken. Dat wil niet zeggen dat je je investeringen niet mag dekken en vooruit mag kijken of dat je geen geld mag verdienen aan een artiest. De grens tussen wat je nodig hebt, wat gebruikelijk en wat onredelijk is, is soms flinterdun en kan met de tijd veranderen. Goed juridisch en zakelijk advies kan helpen bij het bepalen van de middellijn.

  2. Wees duidelijk. Als je denkt dat een contract beter wordt, als het langer is; dat is niet zo. Meer afspraken kunnen ertoe leiden dat het geheel onoverzichtelijk wordt. In geval van Kanye en Universal zijn er natuurlijk hele afdelingen bij betrokken, maar dat zal voor veel van de lezers van dit artikel niet het geval zijn. Hou de afspraken daarom kort en overzichtelijk. Het wordt vaak moeilijker als je zomaar wat gaat knippen en plakken of dingen heel formeel gaat opschrijven, omdat dat de taal is die je in veel contracten tegenkomt. Hoe maak je dan wel duidelijke afspraken? Niet door álles uit te schrijven. Als je weet wat de wettelijke regels zijn, dan hoef je die vaak niet nog een keer op te schrijven. Het begrip “fonogram” (= master) staat bijvoorbeeld gewoon in de wet. Als je dan daar toch een uitgebreide definitie van gaat opnemen, kan dat juist onduidelijkheid creëren. Hoe dan wel? Dat kan bijvoorbeeld door de SMART-methode te gebruiken. Die houdt kort gezegd in dat een afspraak (of doel) Specifiek en Meetbaar is, een Acceptabel en een Realistisch bevat en Tijdgebonden is. Of loop je afspraken eens na via de 5W1H-methode: Wie, Wat, Waar, Wanneer, Waarom en Hoe. Een voorbeeld: Kanye moet in zijn eigen studio tracks maken en die ter exploitatie en om aan zijn opleververplichtingen te voldoen aan UMG opsturen via WeTransfer. Wat die afzonderlijke termen inhouden kun je verder uitwerken in de definities.

  3. All of the above. Wat voor artiesten en managers geldt, is natuurlijk ook van toepassing op labels. Ik heb het dan met name over het begrijpen van je eigen contracten, weten hoe de markt in elkaar zit, je onderhandelingskracht en positionering goed kunnen inschatten, het weten wat de wetten en regels op hoofdlijnen inhouden, het efficiënt inrichten van je budgetten en ga zo maar door. Je hebt nu natuurlijk een aardig kijkje in de keuken van Universal gehad. Doe daar je voordeel mee!

Conclusie

Kanye Gate zal zich als een olievlek in de muziekindustrie verspreiden en misschien nog wel ver daarbuiten. Wat dacht je namelijk van de aansprakelijkheid van Twitter? Mag die zomaar toestaan dat er geheime documenten op beschikbaar zijn? Wat vindt Jay-Z als eigenaar van Roc-A-Fella Records hiervan? Universal zal dit niet leuk vinden en misschien wel proberen om de contracten vanwege de vertrouwelijkheid offline te halen. Die contracten zijn inmiddels overal te downloaden. Los van het geschil over de masters, zal het puntje “vertrouwelijkheid” ook nog wel aan bod komen. We kunnen ook dit verhaal voorlopig nog niet afsluiten dus. Ik heb in ieder geval voldaan aan de oproep van Kanye, dat iedere advocaat de contracten moet bestuderen en er iets mee doen.

Ik blijf – waarschijnlijk net als jullie – met de vragen zitten of dit voorkomen had kunnen (of moeten) worden, wie gelijk heeft en wat de effecten gaan zijn van deze ruzie tussen de bekende Amerikaanse rapper en de major platenmaatschappij, maar op de antwoorden zullen we nog even moeten wachten. To be continued!

Vragen over contracten?

Hopelijk weet je nu niet alleen waar de zaak tussen Kanye West en Roc-A-Fella Records, The Island Def Jam Music Group en Universal Music over gaat, maar heb je ook wat geleerd over rechten, contracten en de juridische aspecten van de muziekindustrie.

Ik denk dat kennis van de wet zorgt voor bewustzijn over je rechten. Bewustheid van je rechten, zorgt ervoor dat je inkomstenstromen kan herkennen en daar afspraken over kan maken. Duidelijke afspraken leiden tot helderheid over inkomsten. Meer inkomsten leidt tot meer vrijheid en meer vrijheid leidt tot meer creativiteit.

Wil je weten hoe ik jou hiermee kan helpen? Neem gerust contact op.

Sharing = caring

Ik zou het tot slot enorm op prijs stellen als je dit bericht deelt, zo hebben we er allemaal wat aan. Op naar een betere, eerlijkere en mooiere muziekindustrie!

Kanye’s Guidelines

PS: Ik zal op een later moment aandacht besteden aan de guidelines die Kanye voorstelt en wat mijn gedachten daarover zijn.

Dit bericht delen:

Facebook
Twitter
LinkedIn
Pinterest
Reddit
Tumblr
WhatsApp
Email

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

SANDER PETIT LL.M

Contact opnemen met Sander Petit - De Dance-Advocaat
Foto: Wouter Wolfkamp (Nortoir)

RECENTE BERICHTEN

sena betalen

Sena betalen?

De factuur van Buma en Sena; daar had je even geen rekening mee gehouden in je begroting. En nu?

Veel organisatoren staan er niet bij stil dat je aan Buma en Sena moet betalen als er bepaalde muziek op je evenement wordt gedraaid. Maar moet echt je betalen en zo ja, hoeveel?

Lees verder »
artiestenovereenkomst niet vernietigbaar

Artiestenovereenkomst niet vernietigbaar – niet zo Flex voor Ronnie

RONNIE FLEX VERLIEST RECHTSZAAK TEGEN TOP NOTCH

De artiestenovereenkomst tussen rapper Ronnie Flex en Top Notch is niet vernietigbaar volgens de Amsterdamse rechtbank.

Daarnaast wordt geoordeeld dat Ronnie Flex geen mastereigenaar is van zijn tracks. Een flinke domper voor de artiest die zelf een rechtszaak startte tegen het Nederlandse hiphop-imperium.

De zaak kent een aantal overeenkomsten met de rechtszaak tussen Martin Garrix en Spinnin’ Records, maar ook een paar belangrijke verschillen. Ik bespreek ze in dit artikel en geef tips voor zowel artiesten als labels als het gaat over het checken en onderhandelen van #artiestenovereenkomsten.

Lees verder »

SOCIALS